Turkey as an emerging middle power? An analysis of Turkish foreign policy during Justice and Development Party (2002-2018)

Abstract

The very definition of being a middle power state in the discipline of International Relations (IR) is not one on which there is already a consensus. Rather, it is a controversial topic about which there still exist some differences of opinion among IR theorists on the definition of middle powers and the way of their acts in the global politics. For all these disagreements, middle power countries can be classified in two ways: the first are those based on their strength of hard power (or military strength), capabilities, and their geographical and geopolitical positions, and the second are the ones that are based on having a leadership capacity or having the capability to shape events in the politics of world. For the definition of Giovanni Botero, middle power countries are actors having adequate strength and authority to stand on their legs in the absence of any support or need coming from other states. Based on this definition and the first classification of middle powers mentioned above, the aim of this thesis is to mainly attempt to understand Turkey’s current role and place as a rising/emerging middle power. In line with this purpose, it collectively discusses the performances and the foreign policy of Turkey under four chapters after the Justice and Development Party (JDP) came to power in 2002, also touching upon the years of Turkey before 2002.

Uluslararası İlişkiler disiplininde bir orta güç devletin tam tanımı, hali hazırda üzerinde bir fi kir birliğinin olduğu bir tanım değildir. Aksine, orta güçlerin tanımı ve küresel siyasetteki davranışları, Uluslararası İlişkiler teorisyenleri arasında halen bazı fikir ayrılıklarının olduğu tartışmalı bir konudur. Bütün bu fikir ayrılıklarına rağmen, o rta güç ülkeler iki şekilde sınıflandırılabilir: sert güç (veya askeri güç) kuvvetine, kabiliyetlerine, ve coğrafi ve jeopolitik konumları esas alınan birinci grup orta güç ülkeler, liderlik kapasitelerine veya dünya siyasetindeki olayları şekillendirme ka biliyetlerine bağlı olarak ikinci grup orta güçler. Giovanni Botero’nun tanımına göre orta güçler, başka devletlerden gelen herhangi bir ihtiyaç ya da desteğin yokluğunda kendi ayakları üzerinde duracak yeterli otorite ve güce sahip olan aktörlerdir. Orta güçlerin bu tanımından ve yukarıda bahsedilen birinci sınıflandırmadan hareketle, bu tez çalışmasının amacı yükselen bir orta güç olarak Türkiye’nin şu anki rolünü anlamaya çalışmaktır. Bu amaç doğrultusunda, 2002 öncesi yıllarına da değinerek, Türkiye’nin Adalet ve Kalkınma Partisi (AK Parti) hükümetleri dönemindeki dış politikası dört bölümde incelenmektedir.