Lectin-based histochemical analysis of sugar residues in the gastrointestinal tract of New Zealand white rabbit

Abstract

The gastrointestinal system of mammals exhibits interspecific variability both physically and functionally. The diversity in the gastrointestinal system reflects unique and functional traits among vertebrate animals. Lectin histochemistry is a method that uses lectins to identify and attach to glycosidic linkages in polysaccharides, glycoproteins, and glycolipids. This particular binding enables the identification of complex structures by determining terminal sugars, hence elucidating physiological or pathological alterations in cells, intercellular relationships, and intracellular transport mechanisms. The present study aimed to identify and illustrate the distribution and density of glycans throughout the gastrointestinal system of the New Zealand White rabbit, spanning from the stomach to the rectum, utilizing lectin histochemistry. Paraffin sections of Bouin-fixed rat tissues were taken 5-μm thick and were examined for the binding of lectins specific to GalNAc (HPA), Gal (PNA), GlcNAc (WGA), and mannose and/or glucose (Con A) using the lectin histochemical method. The lectin binding patterns in the stomach both the small and large intestines exhibited alterations, signifying a diverse composition of carbohydrates. The data indicate that mucin glycosylation differs across various anatomical locations and likely represents a responsive mechanism tailored to local physiological requirements. Keywords: Gastrointestinal system, intestine, lectin histochemistry, rabbit, stomach.

Memelilerin gastrointestinal sistemi hem fiziksel hem de işlevsel olarak türler arası değişkenlik gösterir. Gastrointestinal sistemdeki çeşitlilik, omurgalı hayvanlar arasında benzersiz mimari ve işlevsel özellikleri yansıtır. Lektin histokimyası, lektinleri kullanarak polisakkaritler, glikoproteinler ve glikolipidlerdeki glikozidik bağlantıları tanımlayan ve bunlara bağlanan bir yöntemdir. Bu özel bağlanma, terminal şekerleri belirleyerek karmaşık yapıların tanımlanmasını sağlar ve böylece hücrelerdeki fizyolojik veya patolojik değişiklikleri, hücreler arası ilişkileri ve hücre içi taşıma mekanizmalarını açıklar. Mevcut çalışma, lektin histokimyasını kullanarak Yeni Zelanda Beyaz tavşanının mideden rektuma kadar uzanan gastrointestinal sistemi boyunca glikanların dağılımını ve yoğunluğunu tanımlamayı ve göstermeyi amaçlamaktadır. Bouin fiksasyonlu sıçan dokularının parafin kesitleri 5 μm kalınlığında alındı ve lektin histokimyasal yöntemi kullanılarak GalNAc (HPA), Gal (PNA), GlcNAc (WGA) ve mannoz ve/veya glikoza (Con A) özgü lektinlerin bağlanması açısından incelendi. Midedeki ve hem ince hem de kalın bağırsaklardaki lektin bağlanma desenleri, karbonhidratların çeşitli bir bileşimini gösteren değişiklikler gösterdi. Veriler, musin glikozilasyonunun çeşitli anatomik konumlarda farklılık gösterdiğini ve muhtemelen yerel fizyolojik gereksinimlere göre uyarlanmış bir yanıt mekanizmasını temsil ettiğini göstermektedir.