Periodontal fenotip ve klinik önemi

Abstract

Günümüzde, diş hekimliğinde estetik tedavilerin planlanmasında birçok faktörün değerlendirilmesi tedavi sonuçlarını büyük ölçüde etkilemektedir. Değerlen dirilmesi gereken bu faktörlerden en önemlileri dişleri çevreleyen sert ve yumuşak dokulardır (1). Periodontal fenotip, gingival biyotip, gingival morfoloji gibi literatürde yakın zamana kadar tam olarak tanımlanmayan bazı terminolojiler bulunmaktadır. Biyotip teriminin tanımı spesifik genotipe sahip organlar grubu olarak yapılırken, fenotip terimi, genetik özelliklere ek olarak çevresel faktörleri ve birbirlerine olan etki sonuçlarını dolayısıyla biyotip terimini de içine almaktadır (2). “Diş eti biyotipi” bukko-lingual olarak diş eti kalınlığını tanımlamak için kullanılırken, “periodontal fenotip”, “periodontal morfotip”, “diş eti morfotipi” ve “diş eti fenotipi” terimleri yalnızca diş eti kalınlığı ve keratinize doku genişliğindeki değişiklikleri değil aynı zamanda alveoler kemik morfotipleri, diş şekil ve formları gibi başkaca özellikleri de ifade etmektedir (1,3,4,5,6). Periodontal ve Peri-implant Hastalıklar ve Durumların Sınıflandırılması Dün ya Çalıştayında (2017) “periodontal fenotip” teriminin kullanılması ve benimsen mesi önerilmiştir (7). Bu tanımlamaya göre periodontal fenotip; diş eti kalınlığı, keratinize doku genişliği ve alveoler kemik kalınlığını içeren bir yapıdır.